ensordiment

m
Fonètica i fonologia

Procés pel qual una consonant sonora esdevé sorda quan s’escau en posició final o per influència d’una consonant veïna.

Diacrònicament, aquest fenomen pot afectar tota una classe de consonants, com és ara les sibilants en dialecte apixat (platja, cat oriental [pláze], apitxat [plá*ẹ], etc).